'Na vòtta gh'êa 'n poæ ch'o l'àiva doî fìggi, e o ciù zóveno o gh'à dîto: «Poæ dæme a pàrte che me tócca» e lê o l'à dæto a tùtti doî a seu pàrte, e dòppo pöchi giórni o fìggio ciù zóveno, fæto fagòtto, o l'é partîo pe 'n pàize lontàn lontàn e o l'à dæto fóndo a quànte o l'avéiva vivéndo da libertìn. Quànde o l'à descciupòu tùtto, inte quéllo pàize l'é vegnûo 'na gràn fàmme, e o l'à comensòu a sentî o bezéugno. O l'é andæto e o s'é acordòu co-în òmmo de quélle pàrti, o quæ o l'à mandòu inta seu vìlla a-amiâ i pòrchi e lê o dexideâva d'inpîse a pànsa de quélle giànde che i mæximi pòrchi mangiâvan, ma nisciùn ghe ne dâva. Ritornòu in lê o l'à dîto: «Quànti servitoî in câza de mæ poæ àn do pàn abrétio, e chi mi mêuo de fàmme, me leviö de chi e me n'andiö da mæ poæ e ghe diö: "Poæ ò pecòu cóntra o Segnô e v'ò-òféizo. No són ciù dégno d'êse ciamòu vòstro fìggio, ascistéime fra i vòstri servitoî"». E partìndo de la o l'é andæto da seu poæ, e dæto ch'o l'êa àncon lontàn, o poæ o l'à visto, e ghe n'é fæto mâ, e corìndo o se gh'é caciòu a-o còllo e o l'à baxòu, e o fìggio o gh'à dîto: «Poæ ò pecòu cóntra o Segnô e v'ò-òfeizo, no són ciù dégno d'êse ciamòu vòstro fìggio». Alôa o poæ o l'à dîto a-i servitoî: «Fîto, tiæ fêua a mêgio röba e vestîlo, metéighe 'n anelìn a-o dîo e dæghe da câsâse, e portæ chi o vitéllo tegnûo a ingrasciâ, amasælo. Mangémoselo e fémmo alegrîa, perché sto mæ fìggio o l'êa mòrto e o l'é resciuscitòu, o s'êa pèrso e o s'é trovòu. E àn comensòu a fâ scianpràdda (cancarìbba). O fìggio ciù grànde o l'êa a-a canpàgna, e méntre o se ne vegnîva, avixinàndose a caza, o l'à sentîo cantâ e sunâ: o l'à ciamòu un di servitoî e o gh'à domandòu cös'êa quéll'invexéndo, e lê o gh'à rispòsto: «L'é vegnûo vòstro fræ. E vòstro poæ o l'à fæto amasâ o vitéllo tegnûo a ingrasciâ, pa-avéi acquistòu seu fìggio sàn e sàrvo. Alôa o s'é aragiòu e o no voéiva intrâ, ma sciortîo de fêua o poæ o s'é mìsso a pregâlo ch'o l'intrésse, ma lê o gh'à dîto:«Vò-u li, l'é tànt'ànni che ve sérvo; dizubidî, no v'ò mâi dizubidîo, e no m'éi mâi dæto 'n cravétto pe fâ 'n pö d'alegrîa co-î mæ amîxi, e òua che quésto vòstro fìggio o l'é vegnûo, dòppo avéi consumòu tùtto o seu con dònne de móndo, gh'éi fæto amasâ o vitéllo ingrasciòu». Alôa o poæ o gh'à rispòsto: «Fìggio câo, ti t'ê sénpre con mi, e tùtto quéllo ch'ò o l'é teu: òua convegnîva fâ pàsto e alegrîa perché quésto teu fræ o l'êa mòrto e o l'é resciûscitòu, o l'êa pèrso e o s'é trovòu.

O Zòrzo de Séstri Ponénte