Tra no goæi sciortiâ, pe-i tipi da Erga e con finançiamento da Provinsa de Zena, a traduçion integrale in zeneize do capolavoro do Manzoni: I Promessi Sposi (in zeneize: I Spozoei Inpromissi). O tradutô o l’é l’Enrico (Rico) Carlini, che con pascion e tanta bonn-a voentæ o l’à afrontòu sto giamin. O Steva Lusito e mi emmo fæto a revixon. Pe-i letoî do Gazetin ecco chi sotta ’n’anteprimma: o celebre finale do capitolo eutto, quande o Renso, a Luçia e a Gneize scapan da-o paize e van a Monza.

Adîo, mónti che sciortî fêua da l’ægoa, èrti vèrso o çê; çìmme despæge, conosciûe sôlo da chi o l’é cresciûo fra voiâtre, e stanpæ inta sò memöia, coscì cóm’a l’é l’âia de persónn-e a lê ciù câe; sciumæe, de quæ o distìngoe o scróscio, cómme o són de vôxe de câza; vìlle spantegæ e che gianchézan in sciâ còsta, cómme ’na stréuppa de pêgoe a-o pascólo; adîo! Cóm’o l’é apascionòu o pàsso de chi, cresciûo fra voiâtre, o dêve alontanâsene! A-a fantaxîa de quéllo mæximo ch’o se ne pàrte de sò spontànea voentæ, atiròu da-a sperànsa de fâ fortùnn-a da ’n’âtra pàrte, ghe pâ mêno bèlli, inte quéllo moménto, i séunni de richéssa; lê o se mâvéggia d’êsise posciûo decìdde, e o torniéiva alôa inderê, s’o no pensésse che, un giórno, o torniâ càrego de dinæ. Quànte ciù o va avànti inta cianûa, o sò éuggio o se tîa inderê, desgustòu e stànco, da l’estensción tùtta pægia; l’âia a ghe pâ gràmma e mòrta; o l’avànsa apascionòu e distræto inte çitæ pìnn-e de bordèllo; e câze azónte a-e câze, e stràdde che finìscian inte stràdde, pâ che ghe lêvan o respîo; e in fàccia a-i cazaménti amiæ con mâvéggia da-o foestê, o pénsa, con dexidêio ascidiòu, a-o canpétto do sò pàize, a-a cazétta in sciâ quæ o gh’à za mìsso sórva i éuggi, da asæ ténpo, e ch’o l’acatiâ, tornàndo rìcco a-i sò mónti.

Ma chi no l’avéiva mâi sponciòu a-o de la de quélli mànco ’n sôlo dexidêio, chi l’avéiva mìsso in lô tùtti i propòxiti de l’avegnî, e o n’é caciòu lontàn, da ’na fòrsa gràmma! Chi, destacòu tùt’asémme da-e ciù câe abitùdini, e desturbòu inte ciù câe sperànse, o làscia quélli mónti, pe inandiâse in çèrca de génte sconosciûa ch’o no l’à mâi dexideròu de conósce, e o no peu arivâ co-a fantaxîa a ’n moménto stabilîo pe-o ritórno! Adîo, câza, dónde, stàndo asetæ, co-in penscêo ascôzo, s’é inparòu a distìngoe da-o rumô di pàssi òrdenâi o rumô de ’n pàsso aspêtòu co-in misteriôzo timô. Adîo, câza ancón foestêa, câza amiâ asæ vòtte d’arescôzo, pasàndo, e no sénsa vegnî róssa; inta quæ o cheu o se figurâva de stâghe da spozâ tranquìlla e pe de lóngo. Adîo, gêxa, dónde l’ànima a l’é tornâ asæ vòtte serénn-a, cantàndo e glòrie do Segnô; dónde l’êa promìssa, apægiâ ’na çeimònia; dónde o sospîo segrétto do cheu o dovéiva êse soleneménte benedétto, e l’amô vegnî consacròu, e ciamâse sànto; adîo! Chi dâva a voiâtre tànta beléssa o l’é dapertùtto; e o no confónde mâi a feliçitæ di sò fìggi, se no pe preparâghene unn-a ciù segûa e ciù gròssa.

De sta ràzza chi, se no pròpio scìmili, êan i penscêi da Luçîa, e pöco despægi i penscêi di âtri doî pelegrìn, intànto che a bàrca a i stâva portàndo vèrso a rîva drîta de l’Àdda.

Traduçión do Rîco Carlini

Pigiòu da-o Gazzettino Sampierdarenese Anno XLII - N. 8, 31 d'òtôbre do 2013