Quésta vòtta véuggio parlâve de ’n’esperiénsa recénte, ànsi pròpio de sti giórni, ch’a saiâ capitâ a tànti de viâtri ascì, ch’a càpita quànde se pèrde ’na persónn-a de famìggia e se dêve desfâ ’na câza. O l’é ’n travàggio pezànte, se fa ’n mùggio de fadîga, no se sa cöse fâne de tùtta quélla röba ch’a sciòrte da càntie, goardaröbi, comodìn, librerîe, e pâ ch’a se moltìpliche a l’infinîo e ghe ne ségge de lóngo. Pâ inposcìbile che ’na persónn-a (e o fémmo tùtti) a l’ariêsce a portâ in câza giórno pe giórno un quarcösa che, azónto a quéllo che gh’é za, o formiâ co-o ténpo quélla quantitæ inveroscìmile de cöse che, a-a fìn de ’na vìtta, quarchedùn âtro o doviâ pe fòrsa eliminâ. E no pàrlo sôlo de ògètti banâli de tùtti i giórni cómme piâti, gòtti, covèrte, vestî, mobìlia e arêdi vàrri, che pêuan rénde conprenscìbile in mòddo superficiâle a personalitæ de ’na persónn-a. Me riferìscio a quélle cöse che sâtan fêua da ’na càntia e pàn ravàtti, ti te mâvéggi e ti no ne capìsci o valô ò o scignificâto. Ma se quélla persónn-a a l’à tegnûi pe ’na vìtta, quarcösa doviàn bén raprezentâ. Àlbon de fotografîe con tànte fàcce che no t’æ mâi vìsto, che àn fisòu in sciâ pelìcola di ricòrdi che ti no conósci, emoçioìn che no t’ariêsci a condivìdde perché ti no gh’êi, àtimi de vìtta che pe quarchedùn àn scignificòu tànto e che òua són sparîi sénsa lasciâ ’n ségno, coscì cómme l’é sparîo quélli che ’n ténpo l’àn visciûi. Pöi te càpita inte màn in librétto co-e pàgine che i ànni àn fæto diventâ giâne, co-a covertìnn-a preçiôza de madrepèrla giànca e ’n gancétto d’argénto pe serâlo: òraçioìn e ìnni sâcri in ricòrdo da prìmma comenión. De chi o saiâ stæto? De ’n figeu, ò de ’na figêua che quéllo giórno l’aviéivan ricordòu pe tùtta a vìtta, che òua a l’é finîa, ma o librétto o l’é sénpre li. Écco ’n pachétto de létere ingialîe ligòu da ’n nastrìn rósso òrmâi spèrso; saiâ banâle ma quéllo rósso o l’é cómme ’n prezâgio. Cómme se peu avéi o coràggio d’arvîlo e lêze magâra antîghe paròlle d’amô? Te trémma a màn e, sénsa violâ quélli dôsci segrétti, ti càcci tùtto into sàcco de plàstica néigra “da condomìnio” insémme a ravàtti de nisciùn valô, ma ti te sénti in córpa pe avéi tratòu di sentiménti cómme fîsan in pâ de spegétti rótti ò ’n gòtto scamoròu. Da ’n bàilo con dôe gròsse ciavéuie sciòrte ’na mâvéggia da fâte arestâ co-a bócca avèrta: in corêdo de lenseu de lìn, fodrétte, tovâge, tovageu, mâi dêuviæ, che no àn mâi tocòu l’ægoa cómme se dîva ’na vòtta, recamæ con de gìffre che no són quélle da padrónn-a de câza. Me vêgne in cheu quélla cansón do Pòulo Cónte ch’a dîxe che i zenéixi inti sò goardaröbi têgnan “lini e vecchie lavande”. De chi a saiâ stæta tùtta quélla röba? De quàrche làlla ch’a s’êa preparâ o corêdo con tànto amô e tànta sperànsa, rinonsiàndo magâra a fâse quàrche vestî bàsta fâ bèlla figûa pe ’n matrimònio ch’o no s’é mâi fæto. Chisà, fòscia o galànte o saiâ mòrto in goæra? Opûre de spagnòlla, quéll’infloénsa che inta segónda dêxénn-a do sécolo pasòu a l’à portòu vîa milioìn de persónn-e. Continoâva a sciortî e cöse ciù disparæ: pagèlle de schêua, vêgi pasapòrti, colànn-e e brasalétti ezòtici acatæ chisà quànde e dôve, scèrpe de sæa, e ancón fotografîe, tànte fotografîe, dìschi, lìbbri. Coscì, intànto che sto travàggio ingrâto o l’anâva avànti, mi çercâva de dâ ’n sénso a tùtti sti ricòrdi de ’na vìtta ch’a no m’é apartegnûa, dôve ò dovùo ravatâ co-o cheu stréito, sentìndome cómme ’na làddra de sentiménti e de segrétti.

Ebe Buono Raffo

Pigiòu da-o Gazzettino Sampierdarenese Anno XLII - N. 7, 30 de seténbre do 2013