| 
		 Mò-u diva mæ moæ: quande e cöse an da sucede, sucedan! No gh’é verso de poeite òponn-e. Ciammilo destin, 
		sfortunn-a, desdiccia: quand’a ne tocca a ne tocca. E desgraçiòu quello ch’o se gh’atreuva in mezo! Seguo 
		che mai ciù se saiescimo inmaginæ che a tore de contròllo, quella specce de fonzo tutto veddri ch’o se vedeiva 
		a l’intrâ do pòrto de Zena, a saieiva deruâ perché scontrâ da ’na nave! Ma quande o diao o ghe mette a coa 
		e cöse van ancon pezo de comme dovieivan anâ. Eh za, perché no l’ea abasta caciâ zu a tore: no. A tore a l’é 
		vegnua zu quande gh’ea o cangio do personale, saiva a dî quande gh’ea ciù personn-e de quelle che gh’é de 
		sòlito. Ben, ghe credei? Son chi che a conto e ancon no me pâ vea. Purtròppo, però, gh’é ben neuve mòrti che 
		son li a testimoniâ che sta gran desgraçia chi a l’é sucessa pe ’n davei: a l’é sucessa a liatri, che no 
		gh’en ciù, e a niatri che semmo arestæ de natta pensando che no l’é poscibile, do doîmilla trezze, moî coscì, 
		comme pe sbalio. ’Na feria profonda, into nòstro pòrto, into cheu vivo da nòstra Zena sensa che nisciun agge 
		posciuo fâ quarcösa pe lasciali in vitta. Saiö in mogognon, ma in cheu ghe l’ò. E aloa penso: ma quella tore 
		a l’ea stæta studiâ comme se deve? A no l’ea, fòscia, tròppo vixin a l’ægoa? Ma no speta a mi de dilo. A amialo 
		òua, quell’enorme muggio de zetto, o mette o magon e o fa spavento. Ghe voriâ do tenpo, e de seguo o no bastiâ, 
		p’atrovâ ’n resciöo da questo dô de cheu. Solo ’na cösa a ne da ’na stissa de confòrto: vedde tutte quelle 
		personn-e, i militari in testa, che se dan da fâ pe çercâ, tra mille dificoltæ, de restitoine ’n pö de normalitæ. 
		Saiö in mogognon, sci: ma quande gh’é da ese serri, o mogogno o va caciòu inte ’n canto. 
		O Crescentin 
		Pigiòu da-o Gazzettino Sampierdarenese
		Anno XLII - N. 5, 31 de màzzo do 2013  |