Òu di d’ancheu, a contâlo, te pigiéivan pò-u panê, ma in’òtta, quànd’a vìtta a l’êa bén bén dûa, i figeu s’arangiâvan cómme poéivan, pe louâ e colâ quàrche tòcco de pàn. Palànche no ghe n’êa, e no de ræo ti poéivi védde figeu (ò gréndi ascì) aranpinâse in scî tranvâi (inte quélli ténpi corîvan in scê colìsse) pe no pagâ o bigétto (armêno fin a quànd’o bigetâio o no te dâva quàrche bacâ da-o barconétto).

I figeu anâvan in gîo scâsci (ghe crediêsci?) e zugâvan cón quéllo che gh’àivan: in béllo nìnte. Magâra se fâvan dötræ caciafrùsti, ò zugâvan cón de agrétte, ò gicìnn-e da métte ‘nta cìlla, ò anco-a lìppa. E pe chi stâva in scê colinn-e, se chinâva con di carétti e se vegnîva tórna sciù pa-a montâ (e, m’àn contòu, gh’êa fìnn-a chi caciâva di bolàcchi d’ægoa a-i figeu che pasâvan). Gh’êa e bezagnìnn-e a vénde a frûta e a verdûa, e ti te-e fâvi amîghe (ò amîxi: òua no ti conósci mànco i teu vixìn de cà!).

Apeu, no ascóndo che a-i genitoî no se rispondéiva (xoâva di lerfoìn che te reversâvan), e de segûo no ti mangiâvi de lóngo macaroìn ò raieu. Ma l’âia a l’êa nétta, e no gh’êa figeu ch’o no parlésse ’n zenéize (ma stralabiémmo? e chi se gh’apensâva de parlâ in italiàn?). Gh’êa rispêto pe-i ançién (no ti-i sponciâvi e no ti ghe dâvi mîga di ronsoìn cóm’ancheu, se t’àivi spréscia!), t’anâvi a pescà’nto sciùmme, ti te demoâvi cón nìnte. Vànni a dîlo a ’n figeu d’ancheu, e ti vediæ cómò-u te riâ-apreuo (s’a te va bén).

E alôa, viâtri, fìggi de ’na socjêtæ gràmma e fâsa, dæm’a ménte: no sàiva mêgio afermâse in pitinìn e pensâghe in pö? E miæ: a rivoloçión a fæ viâtri ascì! Asmortæ pe ’n segóndo a televixón, asetæve in sce ’na carêga e pensæ: «Cöse poriéiva fâ, mi, ancheu, pe vîve segóndo sti prinçìppi?».

Ripigiâ l’àndio de parlà’n zenéize a-i figeu no saiéiva mâ. Coscì cómme dâghe in ciànto li co-e belinâte d’ancheu e vîve cón ciù senpliçitæ. In’òtta no gh’êa nìnte ma s’êa felîçi o mæximo.

Pensémoghe.

Stêva
http://www.tuttozena.org

Pigiòu da-o Gazzettino Sampierdarenese Anno XXXVII - N. 1, 31 de zenâ do 2009